در امتـحـان محـبّت مـنم که رد شده‌ام            بیا بـبـین گل نرگـس چـقـدر بـد شده‌ام

ببین که جای تهجّد، به جای ذکر سحر            اسیر غـیبت و خودبینی و حسد شده‌ام

اگر به آتش غفلت بسوزم حرفی نیست            که من دچار گنه، بی‌حد و عدد شده‌ام

دلـم نمی‌شکـند در مـیان روضه، ولی            شـکـسـتـن دل پـاک تو را بـلـد شـده‌ام

چقدر راحت و آسـوده معـصیت کردم            که گویی منکـر آن قـادر صـمد شده‌ام

ز چـشـم‌هـای سـیـاهـت نـداشـتـم پروا            چنین به درک فیض تو بر خویش سد شده‌ام

منی که دعوی عشق تو داشتم روزی            به پیروی هـوا همچـو دیو و دد شده‌ام

سزاست تا که مرا حد زنی به دست خودت            بزن مرا که من آمـاده بهـرِ حـد شده‌ام

اگر حساب کنم من فزون ز صدها بار            به دست‌هـای کـریـم شـمـا مـدد شده‌ام

خـدا کـنـد که بـبـیـنـی شـهـادت مـا را            بیا ببین که به عـشق تو در لحد شده‌ام

اگر چه باورت ای گل نمی‌شود شده‌ام            در امتـحـان محـبّت مـنم که رد شده‌ام